أنا أستاذة جامعية؛ أو المفروض إني أستاذة جامعية.
أنا مشكلتى إنى لا أحب شغلى نهائي، وده مسبب لي ألم نفسي وتأنيب ضمير باستمرار، لإن مش حابه اشتغل.
جربت اغير مجالى واشتغل فى حاجه تانيه، معرفتش، أو بمعنى أصح لم أنجح.
كملت دراستى لإن دى رغبة والدى، أنا دايما فى حالة نفسية وحشه بسبب كرهى ان اخرج اشتغل، لإني مقتنعه اقتناع تام ان الست ملهاش غير بيتها وبس، ومقتنعه جدا بوجهة نظرى.
مع العلم اني كنت حد متميز فى مشوارى التعليمى جدا، بس انا اتعلمت ليا أنا ولتثقيف ذاتي، مش عشان اشتغل.
أنا ببقى سعيده وانا فى البيت، لا حد يضايقنى بكلمة او نظرة حتى، لكن فى نفس الوقت اهلى دايما شايفنى انى غلط، وده بيخلينى دايما فى حالة تأنيب ضمير وتفكير مستمر.
ايه رأى حضراتكم ؟ أعمل الحاجه اللى فيها سعادتى ومشتغلش واقعد فى البيت؟ ولا اشتغل ومحسش اني مرتاحه فى حياتى بخروجى للعمل؟
